czwartek, 28 października 2010

środa, 27 października 2010

MOCAK Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie

16 listopada 2010 roku nastąpi inauguracja MOCAKu – Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie – Museum of Contemporary Art in Kraków. Zostanie oddany budynek, czemu towarzyszyć będą trzy wydarzenia. Wystawa Claudio Nardiego Architecture for Sensitive Lives, który jest projektantem budynku muzeum, film o Krzysztofie Pendereckim Partytura i ogród oraz film o historii i tożsamości Zabłocia Zabłocie zastane.

MOCAK został umiejscowiony w dawnej fabryce Schindlera w bezpośrednim sąsiedztwie Muzeum Historycznego Miasta Krakowa.

W 2007 roku konkurs na projekt muzeum wygrali architekci włoscy Claudio Nardi i Leonardo Prioli. Wbrew protestom radnych PIS (z powodu „martyrologicznej przeszłości otoczenia”) doszło do rozpoczęcia budowy. Bryła pomieszczeń znajduję się głębiej, nie przy ulicy Lipowej, stąd architekci zdecydowali się zbudować BETONOWĄ ŚCIANĘ, charakterystyczny element o funkcji identyfikacyjnej i zapraszającej do środka (nota bene są dwa wejścia), wzdłuż niej biegnie chodnik. Idąc dalej natrafimy na plac o charakterze otwartym, rodzaj dziedzińca z ławkami i zielenią, a dalej przestrzeń wystawienniczą dla rzeźby. Zachowana jest też w niezmienionej formie ściana dawnej fabryki Schindlera.

Przestrzeń galeryjna, prawie 4 tys. metrów, usytuowana jest na dwóch piętrach, w pomieszczeniach oszklonych, które można aranżować w dowolnych konfiguracjach. Forma budynku jest złożona, można ją przekształcać, rozbudowywać lub hamować, w zależności od potrzeb. Zatem nie mamy zdecydowanych ograniczeń natury architektonicznej.


W 2011 roku w MOCAKu zobaczymy m.in.:

1. „Historia w sztuce” Wystawa prac odnoszących się do historii. (Przez media przetoczyła się dyskusja na temat koncepcji dyr. Marii Anny Potockiej odwoływania się do historii, mam nadzieję, że słowo sztuka WSPÓŁCZESNA będzie należycie honorowane, dajmy pani dyrektor szansę).

2. Wystawa kolekcji Muzeum Sztuki Współczesnej. M.in. AES+F, Tomasz Bajer, Edward Dwurnik, Krištof Kintera, Jarosław Kozłowski, Robert Kuśmirowski, Lars Laumann, Małgorzata Markiewicz, Bartek Materka, Józef Robakowski, Beat Streuli, Krzysztof Wodiczko.

3. Wystawa pokonkursowa Nagrody Fundacji Vordemberge-Gildewart

4. Opracowanie prac Mikołaja Smoczyńskiego.

5. Wystawa „Podróż na Wschód” z okazji polskiej prezydencji. Artyści z krajów Partnerstwa Wschodniego przedstawiają swoje prace.








































































Fotografie pochodzą z materiałów MOCAK i Gazety Wyborczej, dzięki.


niedziela, 24 października 2010

Gustav Vigeland a rzeźba polska około 1900

W Muzeum Narodowym w Krakowie wystawa, która tytuł zaczerpnęła z eseju Stanisława Przybyszewskiego "Na drogach duszy". Poprzez rzeźbę tamtego czasu przedstawiony został klimat artystyczny Polski początku dwudziestego wieku. Strefa Kreatywna skupia się na odważnej twórczości wszelkiego rodzaju, a wystawa ta prezentuje buńczuczną awangardę Młodej Polski. Rzeźba ówczesnych nurtów (jest ich kilka i różnią się formalnie) charakteryzuje się indywidualizmem i skłonnością do eksperymentu. Przybyszewski rozpropagował twórczość Vigelanda szerzej (artysta był wtedy lepiej znany w Polsce niż w rodzimej Norwegii), odnajdując w jego pracach elementy obecne w rzeźbie polskiej (stąd pomysł na wystawę). Sztuka ta bowiem skupia się na analizie psychologicznej prezentowanej postaci, smutku, zwątpieniu, namiętnościach - wszystko co w duszy - a figury są pełne ekspresji. Wystawa czynna do 27 grudnia 2010.

Gustav Vigeland "Stara kobieta i dziecko"


Muzeum Narodowe w Krakowie "Na drogach duszy"


Konstanty Laszczka "Opuszczony"


Wacław Szymanowski "Macierzyństwo"


Bolesław Biegas "Mądrość Tworzenia"


Gustav Vigeland "Piekło II"


Bolesław Biegas "Potężny duch"


Konstanty Laszczka "Portret Sulimy"


Xawery Dunikowski "Fatum"


Wacław Szymanowski "Ciężar"


Franciszek Flaum "Obłok"


Gustav Vigeland "Matka i dziecko"


piątek, 22 października 2010

Jerzy Franczak ~~~~przedsmak



Spotkałem Jerzego Franczaka, którego twórczość bardzo lubię. Mam obiecaną rozmowę z nim, którą opublikuję, mam nadzieję, niebawem. A tymczasem przestawiam "telegraficznie" jego osobę cytując za Wydawnictwem Literackim:


"Jerzy Franczak (ur. 1978) – prozaik, poeta, autor esejów i szkiców literaturoznawczych. Wydał zbiory opowiadań Trzy historye (HA!art, 2001), Szmermele (Nowy Wiek, 2004) i Algi, kalki, zębatki (Świat Przedstawiony, 2004), zbiór esejówGrawitacje (Rita Baum, 2007) oraz powieści Przymierzalnia (HA!art, 2008) i Nieludzka komedia(Wydawnictwo Literackie, 2009). Jest autorem dwóch rozpraw o literaturze nowoczesnej: Rzecz o nierzeczywistości (Universitas, 2002) i Poszukiwanie realności. Światopogląd polskiej prozy modernistycznej (Universitas, 2007). Współtwórca (wraz z Piotrem Kalińskim) książek artystycznych. Wykłada literaturę współczesną na Uniwersytecie Jagiellońskim. Współpracuje z "Tygodnikiem Powszechnym". W TVP Kultura prowadzi program o nowościach wydawniczych "Czytelnia". Jego teksty były tłumaczone na język włoski, francuski, niemiecki, angielski i czeski."


"Bohaterem poprzedniej powieści Jerzego Franczaka, Nieludzkiej komedii, był niespełniony pisarz Emil Król. W Da capoobserwujemy losy jego brata. Kamil prowadzi stabilne życie: ma dobrą pracę w korporacji, żonę i małą córeczkę. Nikt nie wie, że niesie przez dorosłe życie bagaż traumatycznych doświadczeń: ojciec-tyran, szkolne prześladowania, erotyczne upokorzenia… Przypadkowo poznana kobieta z przestępczego półświatka wywraca jego świat do góry nogami. Kamil porzuca rolę grzecznego syna, sumiennego pracownika, przykładnego męża i ojca. Wikłając się w namiętny i niebezpieczny romans, odkrywa swoje stłumione pragnienia, a zarazem musi stawić czoła demonom przeszłości."




czwartek, 21 października 2010

Jordi Socías (Kosmopolityczny naturalizm)


W krakowskiej PAUZIE wystawa najważniejszego przedstawiciela hiszpańskiej fotografii prasowej Jordi Socíasa. Uznanie zdobył, gdy reżim Franco chylił się ku upadkowi. Fotografował wtedy strajki i zamieszki na ulicach. Założył API, Agencia Popular Informativa, niezależną od dyktatora agencję informacyjną. Pracował dla El Pais i wielu innych hiszpańskich czasopism. Portretował gwiazdy show biznesu, artystów i polityków (Salvador Dali, Jorge Luis Borges, Pedro Almodóvar, Adolfo Suárez, John le Carré). Z aparatem bywał też na planach filmowych. Pisał: "Zawsze, kiedy pracuję, staram się nie portretować rzeczywistości, ale jej subiektywne oblicze, które próbuję interpretować i któremu nadaję znaczenie."